Dromen over Vlaardingen

Soms droom ik over Vlaardingen…
Vlaardingen, de stad waar ik mijn hele leven heb gewoond.
Waar mijn ouders wonen,
waar ik bijna alle wijken en straten ken,
waar ik naar school ben geweest, waar ik mijn diploma’s heb gehaald,
waar ik zenuwachtig aan mijn eerste weekendbaantje begon,
waar ik veel vrienden en vriendinnen heb gemaakt,
en waar ik veel interessante mensen heb ontmoet,
sommigen zijn gebleven en sommigen hebben met een reden mijn pad gekruist.
Vlaardingen, de stad waar ik ben geworden wie ik nu ben,
waar ik mij thuis voelde en waar ik me soms ook een vreemde voelde, waar ik heb gelachen en gehuild, waar ik veel heb meegemaakt, waar ik alles heb geleerd wat ik nu weet en waar ik van heb gehouden, mijn hele leven lang.
Vlaardingen, de stad waar ik woonde, in mijn flatje op de 4e etage in de Westwijk. Met uitzicht over de hele wijk, volgebouwd met woningen, oud en nieuw, ik ben er al een lange tijd niet meer geweest, hoe zou het er nu uitzien, wie zijn de nieuwe bewoners van mijn oude flatje? Hoe anders is het centrum nu? Wordt er nog altijd een braderie gehouden op de Van Hogendorplaan? Zelfs het Haring & Bierfeest is van naam veranderd. Door Winkelcentrum De Loper rijdt nu een tram, het groene grasveld aan de Amsterdamlaan wordt nu volgebouwd met nieuwe woningen, hoe zou het eigenlijk zijn met de huurwoningen die plaats moeten maken voor koopwoningen? Hoe ziet de Stadsgehoorzaal Vlaardingen er nu na de verbouwing er uit? In mijn dromen ben ik vaak teruggegaan. In het echte leven kom ik er eigenlijk helaas te weinig.
Vlaardingen, waar ik dacht dat ik mijn hele leven zou wonen, waar ik oud zou worden, waar ik de liefde van mijn leven zou ontmoeten, waar ik gelukkig en nog lang zou wonen. Ook al kriebelde het de laatste jaren wel, gedachten spookten door mijn hoofd, zou ik hier écht mijn hele leven blijven wonen, met dezelfde mensen, dezelfde buurt en omgeving? Ik had altijd gedacht dat ik was “vastgeroest” in Vlaardingen en dat ik mijn stadje nooit zou verlaten.
Totdat ik op een onverwacht moment, op een onverwachte plek, iemand heb ontmoet. Niet wetende dat mijn leven voorgoed zou veranderen. Zondag 19 september 2004, ik weet het nog als de dag van gisteren, hebben we elkaar voor het eerst ontmoet. Urenlange telefoongesprekken, talloze sms berichten en e-mailtjes zijn we na 11 maanden gaan samenwonen. Mijn huidige baan kwam tot een eind en gelukkig had ik al snel een nieuwe baan kunnen vinden. Niet Vlaardingen maar Uden zou mijn nieuwe stad worden.
Uden, een stad in Brabant, waar ik nog nooit van mij leven was geweest, werd nu mijn thuis. Het is nu meer dan 3 jaar geleden dat ik Vlaardingen achter me heb gelaten en kennis mocht maken met Uden.
Uden, dit jaar uitgekozen tot Groenste stad van Europa en in 2007 bezocht door het BNN programma “Nu we er toch zijn”. Uden was zo gastvrij dat we een gouden plakkaat hebben ontvangen voor Extreem Gastvrije gemeente van Nederland.
Soms, droom ik over Vlaardingen…
In mijn dromen ontmoet ik mensen en bezoek ik mijn geliefde locaties. Ik had nooit gedacht Vlaardingen te verlaten, maar ik heb er iets moois voor terug gekregen. Niet alleen mag ik wonen in een mooie stad maar ik heb hier ook nog eens de liefde van mijn leven gevonden. Bij hem voel ik me thuis, ik ben nu eindelijk thuis, thuis waar ik mezelf kan zijn en me soms kan terugtrekken om me bezig te houden met dingen die mij interesseren.
Vlaardingen zal altijd een deel van mij zijn en blijven en in mijn dromen ben ik weer even terug.
 

Vlaardingen

Dit is een van mijn mooiste herinneringen aan Vlaardingen:

 Foto © Archana.nl (september 2004)

 

 
Edit 7 juli 2014: Soms lopen dingen anders dan je had gedacht en verwacht (en misschien maar goed ook) … de liefde is al 3 jaar niet meer maar de liefde voor Uden is gebleven. Aankomende augustus woon ik precies 9 jaar in Uden, nog steeds met heel veel plezier overigens :-)